Ο συγγραφέας και κριτικός Κωνσταντίνος Μπούρας έγραψε στο Fractal – Η Γεωμετρία των ιδεών, την κριτική του για την ποιητική συλλογή της Κατερίνας Χάσκα “Ωδή στον Έρωτα”.
«Διαβάζεται και ως προσευχή, ως mandra, ως μεταποιητική περίληψη, ως σύνοψη υμνητική τού Έρωτος»
Συγκινητική η ποιητική πίστη των πρωτοεμφανιζομένων λογοτεχνών στο θεματικό δίπολο Έρως-Θάνατος (ο Ύπνος αποσοβείται συστηματικά τους τελευταίους βιομηχανικούς αιώνες, αφού η νύχτα έγινε ημέρα και η Τεχνολογία υποκαθιστά τις αισθήσεις που παρακμάζουν, όπως θα έγραφε ο Γιώργος Σεφέρης).
Παρ’ όλο που η σύγχρονη Ποίηση είναι γκετοποιημένη σε ομάδες, ομαδούλες, συλλόγους, σωματεία, εταιρείες (άνευ ομοσπονδιών) ανάδελφες… παρ’ όλο που η «ρετσινιά» του ποιητή καλά κρατεί, συνώνυμη τού μεσαιωνικού «σαλού», παρά την πρωτοκαθεδρία των πεζογράφων-σεναριογράφων-διασκευαστών (διασκεδαστών), οι νέοι, οι νέες, τα νέα μυαλά και ταλέντα επιμένουν ερωτικό-ποιητικά!!! Φυσικά, ο νεορομαντισμός καλά κρατεί (τόσο στη θεματολογία) όσο και στην αισθητική των νεοπαγών πονημάτων, όμως υπάρχει κι η υπέρβαση. Ο λετρισμός, όπως στο ποίημα «Γητευτής» (της σελίδας 12) που θυμίζει πολλά παλαιότερα δικά μου πειραματικά (πρωτοποριακά τότε ποιήματα, από το 1999 στις εκδόσεις «Το Ροδακιό»). Ουσιαστικά που αρχίζουν από άλφα (στην συγκεκριμένη περίπτωση) σχηματίζουν μια ιδιότυπη ακροστιχίδα μέχρι τη μέση τού τεχνουργημένου πονήματος